In sneltreinvaart heeft Madelief van de Beek zich de geschiedenis van Hindeloopen eigen gemaakt. “Ik heb goed zicht gekregen op de contrasten van Hylpen”, zegt ze. Het is nu een rustig stadje, maar vroeger was het er een drukte van belang. Het zeevaardersstadje was enkele eeuwen geleden een soort eilandje, maar ‘nu ruik je de zee niet eens’.
Madelief verbleef in het historische hart van Hindeloopen en sprak er met veel bewoners. “Het IJsselmeer ligt bijna ‘om’ de stad, het licht valt heel mooi op het water.” Overigens noemen Hylpers het IJsselmeer nog altijd ‘see’, vertelt ze.
Die zee wil ze met haar werk terugbrengen naar Hindeloopen in een installatie die uit twee delen bestaat. Aan de rand van het water heeft ze wel vijftig filmpjes gemaakt. “Door macro-opnames te maken, lijken de golven heel groot.” Ze verwerkt deze beelden tot een installatie..
Tegelijkertijd wil Madelief een ander soort golf realiseren. Deze bestaat uit zogeheten sondoken (zondoeken), het hoofddeksel van de traditionele dracht van de Hindelooper vrouwen. “Aan de kleuren van rokken en jassen van de vrouwen kon je van alles aflezen. Bij een huwelijk droeg de vrouw een jas (wentke) met rode en witte bloemen, van zogenoemde melk-en-bloedsits. Een vrouw in de rouw droeg donkerblauw. In haar wentke kwam daarna steeds meer wit.” Madelief wil de kleuren van deze levensfasen laten terugkomen in de golf van hoofddeksels.
“We hebben nog heel veel sondoken in onze collectie”, zegt Anneke van het museum, als Madelief haar plannen uitvouwt. De vraag is of Madelief deze mag gebruiken voor haar installatie. Anneke houdt een slag om de arm, maar is optimistisch: “Dan gebruiken we ze wel, nu liggen ze alleen opgeslagen.”